Όταν η Σέριφος άρχισε να καταστρέφεται από μια ευγενική συμμορία που διέλυσαν τις παραλίες φυσικού κάλλους και καταστρατήγησαν όλους τους κανόνες δόμησης, πήρα των ομματιών μου να φύγω από το νησί που αγάπησα όσο κανένα άλλο…
Έφτασα στην Πάρο με κρύα καρδιά. Έψαχνα ένα νησί μεγάλο, όχι τόσο θορυβώδες όσο η Μύκονος και η Σαντορίνη, που να έχει ζωή να έχει και ησυχία. Ομορφιά έχουν σχεδόν όλα τα νησιά, ειδικά τα νησιά των Κυκλάδων γιατί το χρώμα του Αιγαίου εδώ είναι αυτό το βαθύ μπλε, ζητούμενο της ελληνικής ψυχοσύνθεσης.
Η Νάουσα με κέρδισε και ένα σπίτι της δεκαετίας του 80’ που κοιτάει από μακριά τη θάλασσα, έγινε το καινούργιο σημείο της ζωής μου. Η Πάρος βάσταγε ακόμα πόνο από το ναυάγιο του Σάμινα και, στην απίστευτη ομορφιά που έχουν τα στενά σοκάκια μέσα στην Παροικιά, η στεναχώρια έκοβε ακόμα βόλτες. Ιστορίες πήγαιναν και ερχόντουσαν στα χείλη των ανθρώπων.
Όμως η Πάρος είχε έναν γλυκό τρόπο να σε αγκαλιάζει και να σε ηρεμεί. Μου το είχε πει αυτό ο Πάριος, ο οποίος επέμενε να έρθω να πάρω σπίτι εδώ. Όταν θα έρθεις δεν θα φύγεις ποτέ. Αυτό μου είπε. Έπεσε απόλυτα μέσα. Η Πάρος έσβησε όλους τους άλλους προορισμούς και έγινε ο προορισμός της καρδιάς μου. Άρχισαν να έρχονται φίλοι εδώ, η Χαρούλα, ο Χατζηγιάννης αργότερα, και σιγά-σιγά αρχίσαμε να κάνουμε μια μεγάλη παρέα μαζί με Γάλλους που έχουν κατακλύσει το νησί εδώ και χρόνια.
Το λιμανάκι της Νάουσας έγινε το σημείο συνάντησης, οι παραλίες της Πάρου όσες με αυτοκίνητο έφτανα και όσες με φουσκωτό ανακάλυψα, σημάδεψαν τα καλοκαίρια και σπάνια πια ήθελα να δουλεύω τα καλοκαίρια.
Σαν σπίτι μου έχω την Πάρο. Εδώ θέλω να ζω. Την Αθήνα δεν την αγάπησα ποτέ. Αδιόρθωτος επαρχιώτης άρχισα να σκαρφαλώνω στα βουνά, να πηγαίνω σε μοναστήρια, που μερικά από αυτά είναι χωμένα σε εξαιρετικές περιοχές με «ξαφνιαστική» βλάστηση. Κατάφερα να πάω στα παλιά λατομεία και να κατέβω μέχρι κάτω να καθίσω εκεί στις θέσεις τις λαξεμένες, όπου καθόντουσαν οι αρχαίοι Έλληνες ξεριζώνοντας τον λυχνίτη από τα έγκατα της γης.
Άρχισα να διαβάζω την ιστορία της Πάρου, έμαθα για τον Αρχίλοχο. Επισκέφτηκα και το σύλλογο τους, που φέρει το όνομα αυτό, και κάνουν εξαιρετική δουλειά. Άρχισα να ανακαλύπτω την παιδεία τους και τα ταλέντα τους, μπήκα στη ζωή τους και έγινα μέρος τους. Κάποια στιγμή κατέβαινα χωμένος στην νύχτα κάτι δρομάκια για να φτάσω στον προορισμό μου. Συνάντησα έναν εκεί μέσα στη νύχτα, μεγάλος άνθρωπος ήταν… «Ρε Λαζόπουλε μου λέει που τα ‘μαθες εσύ αυτά τα στενά… Εδώ τα περπατούμε μόνο εμείς που θέλουμε να μην μας βλέπουν», μου είπε.
Έζησα μαγικά απογεύματα στον φάρο του νησιού ύστερα από ωραίο περίπατο. Έχει ωραίες διαδρομές η Πάρος, έχει ωραία ζωή και όλοι εδώ προσευχόμαστε να μη γίνει η νέα Μύκονος, γιατί τώρα που οι Άραβες έχουν καταλάβει το γειτονικό νησί, οι διψασμένοι πλουτομανείς έχουν πλακώσει με τα πούρα τους στην Πάρο και προσπαθούν να επιβάλλουν αυτή την γελοία ντε και σώνει διασκέδαση του χρυσοτάκουνου.
Όλα θα εξαρτηθούν από τους κανόνες που θα βάλει ο Δήμος, αλλά κυρίως από το ύφος που θα επιβάλλουν οι κάτοικοι της Πάρου. Αν η Πάρος γίνει η νέα Μύκονος θα είναι χαμένη σίγουρα. Πρέπει να μεγαλώσει κρατώντας το δικό της ύφος, που είχε μια ταπεινότητα και όχι έπαρση βλακώδη.
Τα αγαπημένα στέκια
Ο «Μάριος», ο «Μπαρμπαρόσα», το «Siparos», η «Σιγή ιχθύος» , το «Γεμενί», ο «Αχινός» και πάρα πολλά και ωραία εστιατόρια αλλά και ψαροταβέρνες γύρω-γύρω, κερδίζουν το ενδιαφέρον. Καφές στον «Καρίνο» και στο «Αmelie» της Σοφίας Αλιμπέρτη. H Πάρος τα έχει όλα.
Ελάτε όμως απλά ντυμένοι. Ελάτε να χαλαρώσετε, όχι να κάνετε επίδειξη. Για επίδειξη πάτε δίπλα. Yπάρχει η Μύκονος, η Σαντορίνη, οι Σπέτσες, η Ύδρα. Η Πάρος θέλει να προσφέρει τα πάντα γι’ αυτούς που θέλουν να διασκεδάσουν, να γελάσουν, να ησυχάσουν αλλά δεν θέλουν να επιδειχτούν. Με έναν τρόπο θεωρεί ότι έτσι σέβεται πάντα τους ανθρώπους που έχασε στην θάλασσα.
Η Αντίπαρος
Όταν είσαι βέβαια στην Πάρο, αργά ή γρήγορα θα βρεθείς στην Αντίπαρο. Εκεί υποτίθεται ότι έχουν μαζευτεί οι low profile πλούσιοι. Είναι η καινούργια μόδα αυτοί. Τα σπίτια εκεί είναι πιο ωραία, η δόμηση είναι πολύ πιο σωστή από την Πάρο και η αισθητική των μαγαζιών είναι πιο ιδιαίτερη από αυτήν της Πάρου.
Έχει πολύ ωραία μαγαζιά, πολύ ωραία εστιατόρια, πολύ ωραία club, πολύ ωραίες παραλίες. Εγώ πηγαίνω τακτικά για μπάνιο με το φουσκωτό, βρίσκομαι συνέχεια στο Δεσποτικό που βρίσκεται δίπλα στην Αντίπαρο. Είναι αρχαιολογικός χώρος, έχει βρεθεί εκεί ο ναός του Απόλλωνα και γίνονται σημαντικά έργα με επικεφαλής τον αρχαιολόγο Γιάννη Κουράγιο. Εδώ η ενέργεια του τόπου φτάνει μέχρι τις ακτές της. Είναι ένα μοναδικό σημείο αυτό και ο «Πιπίνος» εκεί έχει το νοστιμότερο φαγητό και το πιο γρήγορο σέρβις στην περιοχή.
